Een duik in het (wilde) westen

Op vrijdag (11 oktober) hebben we de natuurparken van het Colorado Plateau verlaten en zijn we naar het Westen gereden. In Arizona hebben we een gedeelte van de Route 66 gereden. Deze ‘oude’ snelweg loopt oorspronkelijk van Chicago naar Los Angeles, maar is in de jaren ’90 grotendeels opgeheven doordat er nieuwe en snellere wegen waren aangelegd. Om de oorspronkelijke sfeer van de Route 66 terug te krijgen, is er een stichting opgericht die gedeelten van de oude Route 66 heeft opgeknapt. En daar hebben we dus een deel van gereden.
Allerlei motels, diners, saloons, etc zijn in ere hersteld, waardoor je het gevoel had door het oude USA heen te rijden. Uiteraard ook met veel giftshops en toeristische winkeltjes. De weg was niet meer wat het geweest was; erg hobbelig en vervallen, waardoor de maximale snelheid niet zo hoog lag. Maar de sfeer was ontzettend leuk, en de route ging langs mooie stukken door de bergen heen. En aangezien voor mij de Route 66 een begrip is, vond ik het erg leuk om tijdens onze roadtrip gedeeltelijk over deze weg te rijden.
Je kwam hier ook het wilde westen vanuit de films en de boeken tegen. Ik kon me hier de schietende cowboys en rodeo’s goed voorstellen. Moest daarbij ook regelmatig denken aan de Arendsoog-boeken welke ik vroeger heb gelezen (Sandra! Mam!). Zag hem zo met zijn paard Lightfeet en zijn vriend Witte Veder over de prairy rijden! Tijdens deze vakantie kwam ik er echter ook achter dat het plaatsje in Arizona waar Arendsoog zijn ranch heeft (Mining Valley), verzonnen blijkt te zijn. Dus ik kon dit plaatsje helaas niet zelf bezoeken…

Op zaterdag (12 oktober) hebben we een lange rit naar Los Angeles gereden. Het autorijden in USA gaat over het algemeen erg goed. We hebben een fijne auto met automaat; vooral handig bij het rijden in de bergen met die haarspeldbochten. We moeten nog altijd wat wennen aan wat andere verkeersregels in de USA. Zo is de voorrang op kruispunten anders geregeld (wie het eerst is gestopt, heeft voorrang), mag je bij een kruispunt met stoplicht altijd rechtsaf slaan (ook als het stoplicht rood is), en hoef je op de snelweg niet zoveel mogelijk rechts te rijden (‘stay on your lane’). Maar dat alles meegenomen, valt het autorijden heel erg mee.
Tot we in Los Angeles aankwamen. LA is na New York de 2e grootste stad van USA, en is enorm uitgesmeerd qua oppervlakte. En daarbij is er een wirwar van snelwegen die dwars door de stad heen gaan waardoor het wel een lappendeken lijkt; van een ringweg hebben ze hier niet gehoord! Regelmatig slaat de rechterbaan gewoon af zonder aankondiging, en zit je opeens op een andere snelweg. Of komen er opeens van rechts of links nieuwe banen bij. De bewegwijzering is niet altijd even duidelijk. Qua drukte en chaos hadden we op 60 mijl vanaf het hotel al de indruk dat we er bijna waren. Maar toen moesten we nog ruim een uur rijden (zo ongeveer van Harderwijk naar Wieringerwerf)! Het werd daarmee een zeer inspannende rit, welke we uiteindelijk zonder brokken hebben kunnen afronden.

Een vakantie lang zonder duiken kan natuurlijk niet, en dus hadden we voor zondag (13 oktober) een duikexcursie geregeld. Met de boot vanaf Los Angeles naar de Catalina Islands en daar 3 duiken maken. Een dag ervoor hadden we reeds bij een duikwinkel een duikuitrusting gehuurd. We moesten ons reeds om 7u melden voor de boot naar de Catalina Islands. We zijn met de Magician gaan varen; een boot met ruimte voor ongeveer 25 duikers, prima georganiseerd met voldoende eten/drinken aan boort, mogelijkheden tot het vullen van de duikflessen en een douche om na de duiken af te spoelen.
De boottocht naar de Catalina Islands duurde ongeveer 2u. Aldaar aangekomen hebben we dus als gezegd 3 duiken gemaakt op verschillende plekken langs de kust van het eiland. Deze plek was voor ons extra bijzonder omdat we daar door kelpwouden konden duiken. Kelp is een wier die erg lang kunnen worden (enkele meters) waardoor het net lijkt alsof je door een bos heen duikt. In Nederland en omgeving hebben we dit niet. En het kelp trekt natuurlijk weer leven aan wat beschutting zoekt. Dus allerlei soorten vis, krabben, schelpen, slakken, murenes welke we normaal gesproken niet zien.
Wat we begrepen op de boot, troffen we een uitzonderlijk mooie dag. Zoals altijd was de temperatuur in LA prima (rondom 25 graden). Maar de zee was erg rustig met bijna geen golven (positief voor de gevoeligheid voor zeeziekte van Henri!). Daarnaast was het zicht onderwater extreem goed; ruim 10m. Met watertemperatuur van rond de 18 graden was dit vergelijkbaar met de warmste periode in Nederland. En met de boot op de terugweg werden we nog vergezeld door tientallen dolfijnen die in de boeggolven aan het springen waren.
Deze 3 duiken aan de Californische kust waren voor ons alles bij elkaar heel bijzonder. Leuk om tijdens onze roadtrip ook nog van de onderwaterwereld te mogen genieten. En om weer allerlei enthousiaste duikverhalen te mogen horen van anderen die dezelfde passie delen als ons!

Door het duiken hebben we Los Angeles zelf nauwelijks kunnen bezoeken. Op maandag (14 oktober) moesten we namelijk alweer naar de volgende plek doorreizen. Aangezien dit een relatief korte rit was, hebben we de maandagochtend nog besteed om iets van LA te bezichtigen. We zijn door Hollywood heen gelopen, hebben de beroemde letters op de berg zelf gefotografeerd, hebben de gigantische villa’s van Beverley Hills bewonderd, en zijn vervolgens LA weer verlaten.

De laatste dagen van onze vakantie hebben we het wat rustiger aan gedaan om ook nog een beetje uitgerust thuis te komen. We hebben de Pacific Coast Highway 1 (de kustroute langs de Atlantische Oceaan) van Los Angeles naar San Francisco in een aantal dagen afgereden (maandag 14 oktober t/m donderdag 17 oktober). Deze highway 1 in Californië staat bekend om zijn mooie vergezichten over de kustlijn.
Ondanks dat de highway 1 hele stukken door het binnenland loopt, zijn de stukken die langs de kust lopen inderdaad heel erg mooi. Stukken op dezelfde hoogte als de oceaan met prachtige baaitjes en stranden, wisselen af met stukken in de hoogte met een afgrond richting de oceaan. Er waren regelmatig uitkijkpunten waar we even zijn gestopt om te genieten van de omgeving. Daarbij was nog extra bijzonder dat op een bepaald punt honderden zeehonden lagen te rusten, op 20m van de weg af!

En nu zijn we weer in San Francisco aangekomen, en eindigt de reis waar we begonnen zijn. De (lange) reis terug naar huis staat ons als enige nog te wachten. Maar wat hebben we een ontzettend mooie en bijzondere vakantie gehad! We hebben bijna 3000 mijl gereden (=4800km!) en in 13 verschillende hotels (en het vliegtuig) geslapen. We hebben genoten van de prachtige natuur in west-USA, ons regelmatig heel klein en nietig gevoeld in al dat natuurgeweld, ons verwonderd over de Amerikaanse cultuur, en dingen gezien die in films te zien zijn en in boeken omschreven worden (of die dingen zijn juist ontkracht!). Hopelijk heb ik een heel klein beetje hiervan aan jullie kunnen overbrengen.